cozurtumecmua: 2010

'Otobüs içinde rahat rahat telefonla konuşan adam öz güveni'nden çok korkan ve o öz güven karşısında tir tir titreyen bir insanımdır... İçten içe bir hayranlık da beslediğim olmuştur kendilerine karşı… Ama hiç beklemediğim bir anda arkamdaki koltukta oturan adam, ben dahil olmak üzere bütün otobüs yolcularına bu özelliğini sunarsa, ben titremeyle, put gibi kilitlenip kalma arasında gider gelirim...

Aynen öyle oldu. Hiç beklemediğim anda arkamdaki adam, öz güvenini gözler önüne serdi... Bütün otobüs sakindi ama işte ben, a'dan z'ye her türlü sinir hastalığına sahip olduğumdan dolayı, bunu her zaman ki gibi biraz abartılı yaşadım... Titremeyle, kilitlenip kalma arasında gidip gelmek, garip bir görüntü ortaya çıkardığı için, bir kaç kişinin bakışlarını üzerimde hissettim... Sonra toplum baskısına dayanamayıp normal bir insan gibi camdan uzakları izliyormuş gibi yaptım. Kulağım tabiki adamdaydı sevgili gönül dostları...

“il emniyet müdürünün kızına ders vermeye başladım ya her şey çok değişti Merve” dedi…

Buradan anladım ki bu adam öğretmendi ve telefonun diğer ucundaki isim ise Merve…

“Tabi kızım ne sandın? Ercan’ı gördüm bu sabah evden çıkınca. Karşı sokaktaydı bu... İlk ben bunu görmezden geldim... Sonra bu el kol hareketi falan yaptı böyle... Yine görmezden geldim... Sonra çıktı geldi yanıma… ‘ne o la görmüyon bizi Topik’ dedi bana… Görülcek adam var, görülmeyecek adam var oğlum dedim ben de” diye devam etti ve yüksek desibelli güldü son söylediğine…

Ses tonundan Merve’yi etkilemek için olayların bazı ufak ayrıntılarında yalan söylediği belliydi. Ben bunu sezince biraz tiksindim bu adamdan ama öz güveni telefon konuşmasını uzattıkça benim gözümde o kadar büyüdü ki, tiksinti kalmamasının yanı sıra, bir ara otobüsten indikten sonra kendisinden imza istemeyi bile düşündüm… (kötü bir espri yapmak değil amacım bunu gerçekten düşündüm)

“Sonra gittim dersaneye oturuyoruz öğretmenler odasında… Şimdi bunların hepsi biliyo benim il emniyet müdürünün kızına ders vermeye başladığımı ama kimse bişey demiyo böyle… Sonra dayanamadı Selma, atladı ordan ‘ne o bugün pek bi havalısın’ diye, ben de ‘ya alışamadım tabi dersanede ders vermeye. Mevkisi olan insanlarla sohbet etmeye alışkın olduğumdan bi garibim bugün. Yakında valinin çocuğu da benden ders alacakmış öyle bi söylenti duydum’ dedim” dedi ve bi yüksek desibelli kahkaha daha fırlattı…

Sonra bir müddet sanırım Merve konuştu ve o da sessiz bir şekilde dinledi.

Sonra “Tamam şimdi ben bi kampüse çıkıyorum ufak bir işim var onu halledip geri dersaneye döncem. Akşama yapalım bi şeyler” dedi ve telefonu kapattı.

Sonunda bitmişti öz güven şov. Kalabalığın gürültüsüne daldım bir müddet... Aradan çok da bir zaman geçmeden yine aynı ses “Le le Sakine. Niye gittin tütüne? Gel beraber kaçalım. Bak gidiyor makine” dedi. 'Başka bir telefon konuşmasına mı geçti acaba?' diye düşündüm... Zaten yeterince uzun konuşup beni kendisine hayran bırakmıştı. Yeni bir telefon konuşması yaparsa eğer, bu sefer gerçekten cebimdeki bütün paramı ve telefonumdaki bütün kız numaralarını ona verecektim, "ben bunları mundar ederim, al sen nasıl istiyorsan öyle yap" diyerek... Dayanamadım ve sanki arka taraflarda bir arkadaşım oturuyormuş da ona bakıyormuşum gibi yaparak kafamı arkaya çevirip yan gözle adama baktım.

   Telefonla konuşmuyord ama bambaşka akıl alıcı bir şey peşindeydi. Kafasını cama yaslamış şarkı söylüyordu…

   O an anladım ki bu adam 'otobüste telefonla rahatça konuşma öz güveni'nin anasını s.kmiş, hatta sadece onunla kalmamış, 'otobüs içinde şarkı mırıldana mırıldana giden adam öz güveni' diye bir şey yaratmış…

   Ee, benim bu kadar sinir hastalığım varken bu denli bir öz güven görünce haliyle çok sinirlendim. Bu sefer ikileme düşmedim.
Direk titremeye başladım.
Şu an hala gözüm seyriyor…